திங்கள், 4 நவம்பர், 2024

சங்க இலக்கியம் முதல் சிற்றிலக்கியங்கள் வரை தமிழ் இலக்கியப் பெருவெளி அறியாத பதம் "சனாதனம்"!

மீள் பதிவு.
Balakrishnan R பதிவு

"சனாதனம்" என்ற சொல்லாட்சி! 
-----------------------------------------------------------
சங்க இலக்கியம் முதல் சிற்றிலக்கியங்கள்  வரை தமிழ் இலக்கியப் பெருவெளி அறியாத பதம் "சனாதனம்"!

"எல்லாச் சொல்லும் பொருள் குறித்தனவே" என்பது தொல்காப்பிய இலக்கணம்.
(தொல்.சொல். 157)

எல்லாச் சொல்லும் என்று கூறியதில் பெயர்ச்சொல், வினைச்சொல், இடைச்சொல், உரிச்சொல் என்னும் நால்வகைச் சொற்களும் அடங்கும்.

"இயற்சொல் திரிசொல் திசைச்சொல் வடசொல் என்று அனைத்தே செய்யுள் ஈட்டச் சொல்லே.'  ( தொல். எச்ச.‌‌1,) என்று பிறமொழிச் சொற்கள் தமிழில் பயின்று வரும் முறை பற்றியும் தொல்காப்பியர் எச்சவியலில் பேசுகிறார்.

வடசொற்களை தமிழில் பயன்படுத்தும் முறை பற்றியும் அவர் தெளிவுபடுத்துகிறார்.

"வடசொல் கிளவி வட எழுத்து ஒரீஇ
எழுத்தொடு புணர்ந்த சொல் ஆகும்மே." ( தொல். எச்ச.‌5)

அண்மையில் "சனாதனம்" என்ற "சொல்";  அதன் பொருள் மற்றும் அச்சொற்பொருள் சார்ந்த கருத்தியல் மற்றும் கோட்பாடுகள் பற்றிப் பொதுவெளியில் பரவலாக, பரபரப்பாக விவாதிக்கப்படுகிறது.‌ 

எனவே இச்சொல் தமிழ் இலக்கியப் பரப்பில் எப்போது / எங்கு / யாரால் பயன்படுத்தப்பட்டது என்ற தேடல் தேவைப்படுகிறது. இதில் நம்முடைய நோக்கம் இச்சொற்பயன்பாடு தமிழில் இருக்கிறதா?  இருந்தால் எத்தகைய பொருளில் பயன்படுத்தப்படுகிறது என்பதை முதலில் பதிவு செய்வதே ஆகும்.‌ 

இதற்காக தமிழ் இலக்கியப் பரப்பை பழந்தமிழ் இலக்கியங்கள், பதினெண்கீழ்க்கணக்கு, ஐம்பெரும் காப்பியங்கள், பக்தி இலக்கியங்கள், சிற்றிலக்கியங்கள் என்று வகைப்படுத்தி ஒன்றன்பின் ஒன்றாக பதிவு செய்யலாம்.

இந்தத் தேடலில் நமக்கு உற்ற துணையாக பயன்படுவது கணிதப் பேராசிரியர் ப.‌பாண்டியராஜா மிகமுயன்று தொகுத்து இணையத்தில் அனைவரது பயன்பாட்டிற்குமாக வெளியிட்டுள்ள தொடரடைவுகள் என்பதை நன்றியுடன் பதிவு செய்வது நமது கடமையாகும்.

"சகரக் கிளவியும் அதனோரற்றே 
அஐஔ எனும் மூன்றலங் கடையே" என்று இலக்கணம் வகுத்த தொல்காப்பியத்தில் "சனாதனம்" என்ற சொல் இருக்கிறதா என்று தேடுவதே நியாயம் இல்லை தான்.‌ இருந்தாலும் " இல்லை" என்று பதிவிடும் முன்பு முறைப்படி தேடிப்பார்த்தேன். "இல்லை".

சங்க இலக்கியம் எந்தவொரு தனிச் சமயத்தையும் தனியொரு கடவுளையும் முன்னிறுத்தவில்லை.‌ எனினும் திணை சார்ந்த கடவுள்கள்; ஆண் - பெண் தெய்வங்கள்; நம்பிக்கை மரபுகளுக்கான சான்றுகள் சங்க இலக்கியங்களில் இடம் பெறுவதால் சனாதனம் என்ற சொல் சங்க இலக்கியங்களில் இடம் பெறுகிறதா என்று தேடிப்பார்க்க வேண்டிய தேவை இருக்கிறது . அவ்வாறு தேடிப்பார்த்ததில் கிடைத்த விடை "இல்லை" என்பது தான். (பரிபாடல் திருமுருகாற்றுப்படை யிலும் கூட இல்லை என்பது குறிப்பிடத்தக்கது) சங்க இலக்கியங்களில் சகடம், சதுக்கம், சரணத்தர், சலதாரி, சனம், சங்கம், சக்கரம், சங்கு, சபை, சந்தனம், சமயத்தார் போன்ற சொற்கள் உள்ளன. ஆனால் சனாதனம் என்ற‌ சொல் இல்லவே இல்லை.

அடுத்து பதினெண்கீழ்க்கணக்கு நூல்கள் அடிப்படையில் நீதி நூல்கள். சனாதனம் என்பது ஒரு " தர்மம்" என்பதை கருத்தில் கொண்டு பதினெண்கீழ்க்கு நூல்களின் தொடரடைவுகளைத் தேடினேன்.இதில் திருக்குறள், நாலடியார், திரிகடுகம், ஏலாதி போன்ற நூல்கள் அடங்கும்.   சனாதனம் என்ற சொல்லாடல் இந்நூல்கள் எவற்றிலும் இடம்பெறவில்லை.  திருக்குறள் என்ற உலகப்பொதுமுறை  "இதன் சாரம்; அதன் சாரம்" என்று வதந்திகளைப் பரப்புவோர் தான் இதற்கு பதில் சொல்லவேண்டும். 

"இரட்டைக் காப்பியங்கள்" ஏன்று போற்றப்படும் சிலப்பதிகாரம், மணிமேகலையிலும் பல்வேறு சமயக்கோட்பாடுகள் உள்ளன.‌ ஆனால் சனாதனம் என்ற‌ சொல் இடம் பெறவே இல்லை. 

மணிமேகலை சேரநாட்டு வஞ்சிமாநகரில் ஒன்பது சமயக் கணக்கர்களைக் கண்டு அவர்களின்  சமயக்கோட்பாடுகள் பற்றிக் கேட்டறிந்தாள். அவள் பின்பற்றியது பௌத்த சமயம். மணிமேகலை சந்தித்த அளவைவாதி, சைவவாதி, பிரமவாதி, வைணவாதி, வேதவாதி, ஆசீவகவாதி, நிகண்டவாதி, சாங்கியவாதி,வைசேடிகவாதி,
பூதவாதி என்ற‌ இந்த சமயக்கணக்கர்களில் யார் சனாதனவாதி என்பது தெரியவில்லை.‌‌ ஏனெனில் சனாதனம் என்ற‌‌ சொல்லாடலே‌ மணிமேகலையில் இல்லை. சைவம், வைணவம், வேதம் ஆகியவை தனித்தனி கோட்பாடுகளாகவே குறிப்பிடப்பட்டுள்ளன என்பது கவனிக்கத்தக்கது.

ஐம்பெரும் காப்பியங்களில் அடங்கிய ஏனைய காப்பியங்களான‌ சீவக சிந்தாமணி, வளையாபதி, குண்டலகேசி ஆகிய நூல்களிலும் சனாதனம் என்ற சொல் இடம்பெறவில்லை . இந்த நூல்கள் சமண பௌத்த கருத்தியல்கள் சார்ந்தன.‌சீவக சிந்தாமணி வளையாபதி குண்டலகேசி ஆகிய இலக்கியங்கள் ஒருவகையில் வடபுலத் தொடர்பு உள்ளவையே ஆகும்!

"மூவா முதலா உலகம் " என்ற‌ கடவுள் வாழ்த்தோடு தொடங்கி எல்லா உயிர்களிடத்தும் அன்பு செலுத்தவேண்டும்; நன்றி மறவாமை போன்ற அறக்கருத்துகளையும் வலியுறுத்தும் சீவக சிந்தாமணியிலும் சனாதனம் இல்லை! வளையாபதி குண்டலகேசி ஆகிய நூல்களிலும் சனாதனம் என்ற சொல்  இல்லை! 

கம்பராமாயணம் தேவாரம் திருவாசகம் நாலியிர திவ்யபிரபந்தம் உள்ளிட்ட பக்தி இலக்கியங்களில் இருக்கக்கூடுமோ  என்ற வினாவுடன் பாண்டியராஜாவின் தொடரடைவை துழாவினேன். வியப்பாகத்தான் இருக்கிறது இவை எவற்றிலுமே சனாதனம் என்ற சொல் இல்லவே இல்லை.

கம்பராமாயணத்தில் சலம், சனம், சழக்கு, சவரி, சழக்கியர் எல்லாம் இருக்கிறது. ஆனால் சனாதனமோ சனாதனியோ இல்லவே இல்லை.
 மூவர் தேவாரத்திலும் அதே கதை தான்.‌சனாதனம் என்ற‌ சொல் இல்லவே இல்லை.‌ சைவக் குரவர்களாகிய நாயன்மார்கள் பற்றிய சேக்கிழார் எழுதிய பெரிய புராணத்தில் சதுக்கம், சதுர், சதயம், சந்தனம், சந்திரன், சபை, சமயம், சரணம் என்று வடமொழி சார்ந்த சகர முதலான‌ ஏராளமான சொற்கள் உள்ளன; ஆனால் சனாதனம் இல்லை.

இந்தியத் துணைக் கண்டத்தின் மிகமுக்கியமான வைணவ இலக்கியத். தொகுப்பான நாலாயிர திவ்வியப் பிரபந்தத்தில் சமணம், சமயம், சரணம், சன்மம் என்பது போன்ற பல சொற்கள் இருந்தாலும் சனாதனம் இல்லை. 
ஐஞ்சிறுங்காப்பியங்களிலும் சனாதனம் இல்லை.பெருங்கதையிலும் இல்லை. வில்லிபாரதத்தில் சன்பதம் இருக்கிறது ஆனால் சனாதனம் இல்லை.

சன்மார்க்கம், சற்குரு, சமரசம் போன்ற‌ சொல்லாட்சிகள் இடம்பெறும் திருவருட்பாவிலும் சனாதனம் இல்லை. தாயுமானவர் பாடல்களிலும் இல்லை. கலிங்கத்துப் பரணியில் "சலுக்குமுலுக்கு" என்ற சொல்லாட்சி கூட இருக்கிறது; ஆனால் சனாதனம் இல்லை.

நளவெண்பா, திருக்குற்றாலக் குறவஞ்சி, முக்கூடற்பள்ளு, அபிராமி அந்தாதி, மதுரைக்கலம்பகம், கச்சிக்கலம்பகம் உள்ளிட்ட சிற்றிலக்கியங்கள் எவற்றிலும் சனாதனம் இல்லை. 

சதுர்வேதம், சந்திரமவுலி, சர்க்கார், சக்கரம், சக்தி, சங்கரன், சங்கராசார்யன் என்ற  சொல்லாட்சிகள் பயன்படுத்தப்படும்  மகாகவி பாரதியாரின் கவிதைகளில் சநாதன, சநாதனமும் ஆகிய பதங்களை பயன்படுத்துகிறார்.

தோத்திரப் பாடல்கள் ஒன்றில் 
"சத்யா சநாதநா ராமா சரணம் சரணம் சரணம் உதாரா" என்று ராமனை சநாதநா என்று விளிக்கிறார் பாரதியார்.

" சாமி என யேசு பதம் போற்றும் மார்க்கம் சநாதனமாம் ஹிந்து மதம் இஸ்லாம் மதம்" என்று சுயசரிதையிலும் குறிப்பிடுகிறார் இக்கவிதையில் சநாதனமும் ஹிந்து மதமும் ஆகிய இரண்டும் ஒன்றே என்று பாரதியார் கருதுவதை அறிந்து கொள்கிறோம்.

இவ்வாறாக சங்க இலக்கியங்களில் தொடங்கி ஐம்பெருங் காப்பியங்கள் பக்தி இலக்கியங்கள் மற்றும் சிற்றிலக்கியப் பரப்பில் சனாதனம் என்ற சொல்லாட்சி இடம் பெறவில்லை. 

இவ்வாறு சங்க இலக்கியம் தொடங்கி பிற்கால சிற்றிலக்கியங்கள்  வரை தமிழ் இலக்கியப்பரப்பு நேர்மறையாகவோ எதிர்மறையாகவோ சந்தித்திராத சொல்  சனாதனம். 

மேலும் கல்வெட்டுக் கலைச்சொல் அகர முதலி யில் தேடிப் பார்த்தேன்.  அதிலும் சனாதன/ சநாதன/ ஸனாதன போன்ற சொற்பயன்பாடு எதனையும் காண இயலவில்லை என்பதும் குறிப்பிடத்தக்கது.

தற்கால தமிழ் உரைநடைகளில், புதினங்களில், ஏனைய புனைவு இலக்கியங்களில், திறனாய்வுகளில் சனாதனம் என்ற சொல் எந்த அளவிற்கு பயன்படுத்தப்பட்டுள்ளது; சனாதனம் சார்ந்த கருத்தியலுக்கு எதிரான கருத்தியல்கள் எவ்வாறு ஆவணப்படுத்தப்பட்டுள்ளன என்பது குறித்து விரிவான ஆய்வுகள் மேற்கொள்ளப்பட வேண்டும். 

எழுத்தாளர் ராஜம் கிருஷ்ணன் தனது 
"பாதையில் பதிந்த அடிகள்"
பாகம் 1 (அத்தியாயம் 1-16) நூலின் 
முன்னுரையில்  சனாதனம் பற்றி குறிப்பிட்ட ஒரு கருத்தை பதிவிட்டு முடிக்கிறேன்.

"ஒரு தேசிய வரலாற்றில் எந்த ஒரு மக்கள் இயக்கமும் பெண்கள் சம்பந்தப்படாததாக இருக்க முடியாது. ஒரு சமுதாயத்தின் இயக்கத்தை அச்சாணியாக நின்று இயக்குபவர்கள் பெண்களே என்றாலும் கூட மிகையில்லை. ஏனெனில் அதன் சாதக, பாதகமான பாதிப்புக்களை முழுமையாகத் தாங்குபவர்களும் அவர்களே தாம். ஆனால் ஒரு தேசிய வரலாற்றையோ, சமுதாய வரலாற்றையோ கணிப்பவர்களும், பதிவு செய்பவர்களும் பெண்ணின் முக்கியத்துவத்தை அத்துணை உயர்வாகக் கருதுவதில்லை."

"பல நூற்றுக்கணக்கான ஆண்டுகளாக, பெண்கள் சனாதன சமயக்
கொடுமைகளுக்கும் சமூகப் புறக்கணிப்புக்கும் உள்ளாகி ஒடுக்கப்பட்டிருப்பதால், அவற்றை மீறுவதற்கே போராளியாக மாறவேண்டி இருக்கிறது."

சனாதனம் என்ற‌ கருத்தியலின் உள்ளடக்கம் அதன் சமூகப் பொருளாதார அரசியல் பரிமாணங்கள் பற்றி தனியே பேசலாம்.
- பாலகிருஷ்ணன் அவர்களின் பதிவை தமிழ் இனியன் அவர்கள் மீள் பதிவு செய்துள்ளார் (முகநூல்).
5.10.24

திங்கள், 28 அக்டோபர், 2024

கீதை உபந்நியாசமாம்! (1)

 

பதிலடிப் பக்கம்: 

விடுதலை நாளேடு

சென்னையில் இஸ்கான் சார்பில்

மன அழுத்த மேலாண்மை வகுப்பு!
கவிஞர் கலி.பூங்குன்றன்

சென்னை – இஸ்கான் சார்பில் பகவத் கீதை வாயிலாக மன அழுத்த மேலாண்மை பற்றிய வாராந்திர வகுப்பு நடத்தப்படுகிறது.
இதுகுறித்து சென்னை இஸ்கான் வெளியிட்டுள்ள செய்திக்குறிப்பில் கூறப்பட்டிருப்பதாவது: நாம் பிறந்து விட்டோம் என்பது கடந்த காலம். ஆனால் நாம் ஏன் பிறந்தோம் என்பதை அறிவது நம்மில் மாற்றத்தை ஏற்படுத்தும். பகவத் கீதை வாயிலாக இதைப் பற்றிய வாராந்திர வகுப்புகள் நடத்தப்பட இருக்கின்றன.
அந்த வகையில், அக்.13ஆம் தேதி (ஞாயிற்றுக் கிழமை) இந்த வகுப்பு தொடங்கப்பட்டுள்ளது. மேற்கு மாம்பலம், சுப்பிரமணியன் தெருவில் வாரந்தோறும் ஞாயிற்றுக்கிழமைகளில் மாலை 5 மணி முதல் மாலை 6.30 மணி வரை இந்த வகுப்புகள் இலவசமாக நடத்தப்படுகிறது. இந்த பாடநெறி ஆன்மிகப் பாதையில் உள்ள உங்கள் சந்தேகங்களை தெய்வீக விஞ்ஞானத்தின் உதவியுடன் தீர்த்து வைக்கும். இதனால் நேர்மையாக பயிற்சி செய்பவருக்கு அமைதியும் ஆறுதலும் கிடைக்கும்.
– இவ்வாறு ஒரு செய்தி வெளிவந்துள்ளது.

இந்த 2024ஆம் ஆண்டிலும் பார்ப்பனர்கள் எதில் குறியாக இருக்கிறார்கள் என்பது கவனத்துக்கு உரியது.
தெய்வீக விஞ்ஞானத்தின் உதவியுடன் தீர்த்து வைக்கப் போகிறார்களாம் இந்த கீதாபதேசம் மூலம்.
உண்மையில் கிருஷ்ணன் என்று ஒருவன் இருந்தானா? அவன் கீதையை உபதேசம் செய்தானா என்பது பற்றி நாம் கூறுவது ஒரு புறம் இருக்கட்டும்; அமெரிக்கா வரை சென்று ‘பிராமணீசம்’ என்ற தலைப்பில் உரையாற்றிப் ‘புகழ்பெற்ற’ விவேகானந்தர் என்ன கூறுகிறார்? விவேகானந்தர் நாத்திகர் அல்லவே – கடவுள் மறுப்பாளர் அல்லவே!
விதாண்டாவாதம் பேசுகிறார் என்று கூறி ஒதுக்கித் தள்ளிட முடியாதே ஆன்மீகவாதிகளால் – இதோ விவேகானந்தர் பேசுகிறார்.

கீதை பற்றி விவேகானந்தர்
கீதை என்ற நூல் மகாபாரதத்தின் ஒரு பகுதியாகும். கதையைச் சரிவர புரிந்து கொள்ள மிகமிக முக்கிய மான பலவற்றைப் புரிந்து கொள்ளவேண்டும்.
முதன்முதலில் மகா பாரதத்தின் ஒரு பகுதியாக அதாவது வேத வியாசர் எழுதியதா? அல்லது அதில் புகுத்தப்பட்டதா?
இரண்டாவதாக கிருஷ்ணன் என்பவர் சரித்திரரீதியாக உயிர்வாழ்ந்த ஒருவரா?
மூன்றாவதாக கீதையில் கூறப்படுவதுபோல் குருசேத்திரப்போர் உள்ளபடியே நடந்ததா?
நான்காவதாக அர்ஜுனனும் ஏனையவர்களும் உள்ளபடியே உயிர் வாழ்ந்தவர்கள்தானா? என்பன.

சொல்லுவது நாமல்ல, ராஜாஜி
ஞாபகம் இருகக்கட்டும்
சூதும் மதுவும்தான் பக்தியா?
கீதையைச் சங்கராச்சாரியார் எழுதி மகாபாரதத்தில் புகுத்தினார் என்று சிலர் கருதுகிறார்கள். எது எப்படியிருந்தாலும் சரி, யார் கீதையை வெளியிட்டிருந்தாலும் சரி குருசேத்திர யுத்தம் நடைபெற்றது என்பதற்கு எந்த ஆதாரமும் இல்லை. யுத்தத்தில் கிருஷ்ணன் அர்ஜுனனுடன் எல்லையற்ற விவாதத்தில் இறங்கினான் என்றால் இதை எவ்வாறு ஏற்றுக் கொள்ளமுடியும்? அப்படியே உரையாடினார்கள் என்றால் பக்கத்தில் ஒரு சுருக்கெழுத்தாளரை வைத்துக் கொண்டாரா என்ற பிரச்சினை எழுகிறது.
அர்ஜுனன், ஏனையப் பெயர்கள் பயன் படுத்தப்பட்டுள்ளனவே தவிர இவர்கள் இருந்தனர் என்றோ, குருசேத்திர யுத்தம் செய்தனர் என்றோ கூறுவதற்கு எவ்வித ஆதாரமும் இல்லை.


– விவேகானந்தர் ‘கீதையைப் பற்றிய கருத்துகள்’ என்ற நூலில், ஆதாரம் : ஏ.எஸ்.கே. அய்யங்கார் எழுதிய ‘பகுத்தறிவுச் சிகரம் பெரியார்’ என்ற நூல் – பக்கம் 117).
விவேகானந்தரின் இந்தக் கூற்றுக்கு ஒரே ஒரு வரி பதில் சொல்லிவிட்டு, வேட்டியை மடக்கிக் கட்டிக் கொண்டு நம்மிடம் கோதாவில் குதிக்கட்டும்.
விவேகானந்தர் வீசுவது வெறும் வேல் அம்பு அல்ல – வெடிகுண்டு கணையையல்லவா வீசித் தள்ளுகிறார்.
எந்த அமெரிக்காவுக்குச் சென்று விவேகானந்தர் ‘வீராவேச’ சொற்பொழிவுகளை வீசினாரோ அந்த அமெரிக்காவிற்கு கீதையைப் பற்றிய கருத்து என்ன? அதற்கும் ஆதாரம் உண்டு – இதோ:

கீதையின் ஜாதிய பிரிவினை புத்தியை
உணர்ந்த அமெரிக்கா
அமெரிக்காவின் இடஹோ மாகாண அரசு அலுவலகத்தில் பகவத்கீதை தொடர்பான வகுப்பு ஒன்றை நடத்த அம்மாகாண உறுப்பினர்களிடம் கோரிக்கை வைக்கப்பட்டது. இந்த விவகாரம் தொடர்பான பரிசீலனையின் போது இடஹோ மாகாண உறுப்பினர் ஸ்டீவ்விக் கூறியதாவது:
‘அமெரிக்காவில் எந்த ஒரு மாகாணத்திலும் அரசு அலுவலகங்களில் பகவத்கீதை வகுப்பு களுக்கு அனுமதி அளிக்கக்கூடாது. மேலும், இந்துமதம் அமெரிக்க அரசமைப்புச் சட்டத்திற்கு எதிரான கருத்துக்களைக் கொண்டுள்ளது. அமெரிக்காவின் அரசமைப்புச் சட்டம் தயாரிக்கப்பட்டபோது அனைத்து மதவிதிகளும் விவாதத்திற்கு எடுத்துக் கொள்ளப்பட்டன. அப்போது இந்துமதம் மற்றும் அதில் உள்ள ஜாதிய பேதங்கள் குறித்து அந்த மதப் பிரதிநிதி களுடன் விவாதிக்கப்பட்டது. அந்த மதத்தில் மனிதர்களைப் பிரிக்கும் ஜாதி உள்ளது. ஆகையால், அமெரிக்க அரசமைப்புச் சட்ட நூலில் இந்துமதம் குறித்த எந்த ஒரு வாசகமும் இடம் பெறவில்லை. பகவத்கீதை மனிதர்களைப் பிரிக்கும் ஜாதியை வலியுறுத்துகிறது. பிறப்பால் ஜாதி பாராட்டும் நூல் பகவத்கீதை. பிறப்பால் மனிதர்களை ஜாதிகளாகப் பிரிக்கும், மனிதநேயமற்ற கருத்தைக் கூறும் பகவத்கீதை என்ற நூல் வலியுறுத்தும் மதம் அமெரிக்க மதச்சார்பின்மைக்கு பங்கம் விளைவிக்கும். அதை அமெரிக்க அரசு அலுவலகங்களில் படிக்கக் கூடாது’ என்று கூறியதுடன் இந்துமத வழிபாடு நடக்க எதிர்ப்புத் தெரிவித்து அந்த கூட்டத்தில் இருந்து வெளியேறினார்.
– 20.6.2015

மகாபாரத காலத்தில் கிருஷ்ணன் வாழவே இல்லை என்று பிரபல வரலாற்று ஆசிரியர் ஆர்.எஸ்.சர்மா முடிவாகக் கூறுகிறார்.
11ஆவது வகுப்புக்கான என்.சி.சி.ஆர்.டி. வெளியிட்டுள்ள தொன்மை இந்திய வரலாறு (ஏன்சியன்ட் இண்டியன் ஹிஸ்டரி) எனும் நூலை எழுதினார் ஆர்.எஸ்.சர்மா. (ராம் சரண் சர்மா).
அந்த நூலில், கிருஷ்ணன் மகாபாரதத்தில் முக்கிய பங்கு ஆற்றியதாக இருந்தாலும், மதுரா நகரில் கி.மு.200 முதல் கி.பி. 200 வரை கிடைக்கப் பெறும் சிற்பத் துண்டுகள், கிருஷ்ணனைப் பற்றிய தகவலைத் தரவில்லை. இதன் காரணமாக ராமாயணம் மற்றும் மகாபாரதம் ஆகியவற்றின் அடிப்படையில், இதிகாச காலம் எனும் கருத்தைப் பற்றிப் பேசுவதை விட வேண்டும் என எழுதப்பட்டிருக்கிறது. இது வரலாற்று ஆசிரியர்

ஆர்.எஸ்.சர்மாவின் படப்பிடிப்பு!
கேள்வி: மகாபாரதத்தில் கிருஷ்ணன் நினைத்திருந்தால் சில நிமிடங்களில் துரியோதனன் உட்பட கவுரவர்கள் அத்தனைப் பேரையும் அழித்திருக்கலாம். ஏன் குரு சேத்திரப் போர் வரை செய்ய விட்டார்.
பதில்: முதன்முதலில் எழுதப்பட்ட மகாபாரதத்தின்படி, கிருஷ்ணன் யாதவர்களின் அரசனே தவிர, கடவுள் இல்லை. துரியோதனனிடம் பாண்டவர்களின் பிரதிநிதியாகச் சென்று ‘போர் வேண்டாம்’ என்று கருத்துரைக்க மட்டுமே கிருஷ்ணனால் முடிந்தது. அவர் கடவுள் அவதாரமாகக் கருதப்பட்டது – மிகப் பிற்பட்ட காலத்தில்தான். பிறகு கடவுளுக்குரிய அம்சங்கள் மகாபாரதத்தில் சேர்க்கப்பட்டன. மிகப்பெரிய அளவில் கிருஷ்ணன் வழிபாட்டை முதலில் துவக்கி வைத்த பெருமை வங்காளிகளுக்கே சேரும்.
– ஆனந்தவிகடன், 31.10.2007புராணக் கட்டுக்கதைகளை எடுத்துக் கொண்டால்கூட, அதில் பகவான் கிருஷ்ணன் என்று சொல்லுவதற்கு ஒரே ஒரு பருக்கை உண்டா?

அறிஞர் அண்ணா சொன்னார்: சிறுவயதிலே வெண்ணெய்யைத் திருடி வாலிப வயதிலே பெண்ணைத் திருடுபவன் எல்லாம் கடவுளா? இத்தகைய கடவுள்கள் எதைப் போதிக்கின்றன? எதைக் கற்றுக் கொடுக்கின்றன என்பது தான் முக்கியம்.
அந்தக் காலத்தில் எல்லாம் பெரும்பாலான வீடுகளிலும், சலூன்களிலும் ஒரு படம் கட்டாயம் மாட்டப்பட்டிருக்கும்.
குளத்தில் பெண்கள் குளித்துக் கொண்டு இருப்பார்கள். ‘கடவுள்’ கிருஷ்ணன் என்ன செய்வான்? குளக்கரையில் பெண்கள் கழற்றி வைத்திருந்த ஆடைகளை எல்லாம் களவாடி எடுத்துச் சென்று; மரக்கிளையில் அமர்ந்து குளிக்கும் கோபியர்களின் நிர்வாணத்தைக் கண்டு ரசித்துக் கொண்டிருக்கும் படம் தான் அது!
இப்பொழுது அந்தப் படம் எல்லாம் போயே போச்சு.

தந்தை பெரியாரும், சுயமரியாதை இயக்கமும், திராவிடர் கழகமும் ஆற்றிய பிரச்சாரப் பெருந்தொண்டால் வெட்கப்பட்டுப் பக்தர்களே ஏற்கெனவே மாட்டப்பட்டிருந்த அந்தப் படங்களைக் கழற்றிக் கழிசடையில் வீசி எறிந்து விட்டனர் என்பதுதான் உண்மை.
புத்தர் கொள்கையை ஒழிக்கவே கிருஷ்ண அவதாரக் கதை என்கிறது என்சைக்ளோபீடியா பிரிட்டானிகா.
புத்தர்பிரான் அற மொழிகளில் (பஞ்சசீலம்) முக்கியமானது. பிறர் மனைவியை விரும்பாதே என்பது இந்தக் கொள்கைக்கு எதிர்ப்பாக – கிருஷ்ணாவதாரக் கொள்கை ஆரிய பார்ப்பனர்களால் இட்டுக்கட்டிப் பரப்பப்பட்டது – காம விளையாட்டுக்களை மக்களிடையே அதிகரிக்கச் செய்வதே ‘கிருஷ்ண லீலா’ கதையின் நோக்கம்.
புத்தர் கெள்கையின் சொல்வாக்கை ஒழிக்கவே கிருஷ்ண அவதாரக் கதை இட்டுக் கட்டப்பட்டது என்கிறது என்சைக்ளோபீடியா பிரிட்டானிக்கா.
இத்தகையதோர் சூழலில் சென்னை மயிலாப்பூரில் இவர்களின் அமைப்பின் சார்பில் மன அழுத்த மேலாண்மை வகுப்பில் ஞாயிறுதோறும் உபந்நியாசம் நடத்துகிறார்களாம்.
பார்ப்பன ஆதிக்க உயிர் இந்தக் கடவுள் காடாத்திடம் தானே உயிர் வாழ்கிறது – அதனால் தான் இதுபோன்ற வேலைகளைத் துணிந்து செய்கின்றனர் – எச்சரிக்கை.

கிருஷ்ணனின் பாகவதம்
பற்றி ராஜாஜி!
“வியாசர் விருந்து என்ற தலைப்பிலும், சக்ரவர்த்தி திருமகன் என்ற தலைப்பிலும் மகாபாரதத்தையும், இராமாயணத்தையும் ‘கல்கி’யில் தொடராக ராஜாஜி எழுதி வந்தது அன்பர்களுக்குத் தெரியும். அதன்பின்னர் பாகவதத்தை எளிய தமிழில் எழுதலாமே என்று சதாசிவம் தமது யோசனையை ராஜாஜியிடம் வெளியிட்டார். அதற்கு ராஜாஜி கூறிய பதில் சிந்திக்க வைப்பதாகும்.
“சதாசிவம், எனக்குப் பாகவதத்தில் நாட்டமில்லை அதில் பகவானின் லீலைகளும் அற்புதங்களும் மிகுதியாக உள்ளன” என்று குறிப்பிட்டுள்ளார்.
– ‘கல்கி’, 4.10.2009, பக். 72

தினமலரில் (16-12-2003)
வெளிவந்த விமர்சனம் இதோ:
“நமக்குள்ள இருப்பது போலி ஆசாரம். சிலதை புனிதம் இல்லைன்னு தடை பண்ணி வச்சிருக்கோம். ஆன்மிகம் என்பதை நம்மைப் போல தப்பாப் புரிந்து கொண்டவர்கள் யாரு மில்லை. ‘நேத்து மாலை முழுவதும் உனக்காகக் காத்துக் கொண்டிருந்தேன். நீ ஏன் வரல்லே? என்தாபம் தாங் கல்லே!’ இப்படி ஒரு பாட்டு தெலுங்குல இருக்கு. அர்த்தம் தெரிஞ்சா தடை போட்டுடு வாங்க!
க்ஷேத்திரக்ஞர் பாட்டு ஒண்ணு இருக்கு, ‘கிருஷ்ணா! இப்ப வந்திருக்கிறே… போ… போயிடு. அப்புறம் வா. என் புருஷன் வர நேரமிது!’ என்று. யாராவது அர்த்தம் தெரிஞ்சு ஆடறாங்களா?
அஷ்டபதி ஒண்ணு இருக்கு. தலைவி சொல்றா… ‘தாபம் அதிகமாயிட்டது. அவனைப் போய் இழுத்துக் கொண்டு வாடி’ என்கிறாள். தோழி போயிட்டு லேட்டா வரா. ‘ஏன் தலை எல்லாம் கலைஞ்சிருக்கு?’ன்னு தலைவி தோழிக்கிட்ட கேட்கிறாள். ‘காத்துல கலைஞ்சு போயிட்டுது’ன்னு பதில் சொல்றா.
ஜீவாத்மா பரமாத்மாவை அடைய தாபத்துல துடிக்கிறது என்பதெல்லாம் மழுப் பலாகத்தான் தோன்றது. சில சமயங்களில் மாலை நேரக் கச்சேரியில் மரியாதை பண்ணனும் என்பதற்கா கவே தொண்டை போனவர் களை எல்லாம் போட்டு விடுகின்றனர். அவர்களை விடவும் முடியாது. இந்த மாதிரி உள்ளவர்களை காலை நேரக் கச்சேரியில் தள்ளி விடலாம். பல்செட் வைத்துக் கொண்டு பாடு கிறவர்களுக்கு எப்படிக் கூட்டம் வரும்?
– இசை விமர்சகர் சுப்புடு
‘தினமலர்‘ (16.12.2003) நாளிதழில்

ஞாயிறு, 23 ஜூன், 2024

மீமாம்சம் - நாத்திகவாதம்

சிறந்த நூலிலிருந்து சில பக்கங்கள்…

 நவம்பர் 16-30, 2023

நூல் குறிப்பு:
நூல் பெயர்: பண்டைய வேதத் தத்துவங்களும்
வேத மறுப்புப் பௌத்தமும்
ஆசிரியர்: நா. வானமாமலை
வெளியீடு: அலைகள் வெளியீட்டகம்,
எண்.5/1ஏ, இரண்டாவது தெரு,
நடேசன் நகர், இராமாபுரம், சென்னை-600 089.
கைபேசி : 9841775112
பக்கங்கள் : 76; விலை: ரு.65/-

மீமாம்சத்தின் ஸ்தாபகர் ஜைமினி எனும் அறிஞர். தமிழ்நாட்டு நக்கீரர், அவ்வையார் என்ற புலவர்கள் பல காலங்களில் பலர் இருந்ததைப்போன்று, பல ஜைமினி முனிவர்கள் வாழ்ந்திருக்கிறார்கள். இது ஒரு கோத்திரப் பெயராக இருக்கலாம். மீமாம்ச சூத்திரம் என்னும் முதல் மீமாம்ச நூலை எழுதியவர் ஜைமினி என்றழைக்கப்படுகிறார். அவர் தமக்கு முன்வாழ்ந்த பல தத்துவஞானிகளை மேற்கோள் காட்டுகிறார். இந்நூலின் முதல் உரை நூல் சபர சூத்திரம் என்பது. இதை எழுதியவர் சபரர். அவருக்குப் பின் குமரிலபட்டர், பிரபாகரர் என்ற இரு பெரும் தத்துவ ஆசிரியர்கள் வாழ்ந்தனர். இவர்களுடைய தத்துவங்களைச் சங்கரர் எதிர்த்து வாதாடினார். சைவ சித்தாந்தத்தில் பரபக்க மறுப்பில் மீமாம்சத்தைப் பற்ற மறுப்புரை கூறும்போது, பிரபாகர மதம் என்றே மீமாம்சம் அழைக்கப்படுகிறது.

மீமாம்சம் அகவய ஆன்மிகவாதத்திற்கு, அதாவது சங்கரருடைய அத்வைதத்திற்கு அடிப்படையில் மாறுபட்டது.

மீமாம்சத்தில் பிற்காலத்தில் வேறுபாடுகள் தோன்றி இரு தனிப்பிரிவுகள் தோன்றின. அதில் ஒன்று பட்டர் மீமாம்சம் என்றும், மற்றொன்று பிரபாகர மீமாம்சம் என்றும் அழைக்கப்படும். இவை இரண்டிற்கும் பொதுவானது கடவுள் மறுப்புக் கொள்கையாகும். அறிஞர் ராதாகிருஷ்ணன் மீமாம்சத்தின் நாத்திகக் கொள்கை பற்றிப் பின்வருமாறு கூறுகிறார்:

“இந்தத் தத்துவத்தில் கடவுளுக்கு இடமில்லை. பூர்வகால மீமாம்சத்தில் இந்தப் பலவீனமான துளையின் வழியாகப் பிற்காலத்தில் கடவுள் நுழைத்துவிடப்பட்டார். கடவுள் இல்லாத மீமாம்சத் தத்துவம் பூர்வ மீமாம்சம் என அழைக்கப்படும்.”

மீமாம்ச சூத்திரத்திற்கு முதலில் உரை எழுதிய சபரர் நாத்திகர். அவர் கடவுளுண்மையை வன்மையாக மறுத்தார். “புலனுணர்வு மூலமாகக் கடவுளை அறிய முடியவில்லை. மற்றெல்லா அறிவு மூலங்களும் புலனுணர்வை அடிப்படையாய்க் கொண்டவை. எனவே, எந்த அறிவு மூலமாகவும் கடவுளை அறிய முடியவில்லை. எந்த அறிவுச் சாதனத்தாலும் அறிய முடியாத ஒன்று இருக்கிறது என்று எப்படி முடிவு சொல்ல முடியும்?” என்றார் சபரர். குமரிலரும் நாத்திகரே. அவர் கடவுள் உண்டென்று வாதிக்கும் நியாய வைசேடிகச் சித்தாந்தங்களை எதிர்த்து வாதாட வேண்டிய அவசியம் ஏற்பட்டது. நியாய வைசேடிகங்கள் கடவுள் உண்டென்று

கீழ்வருமாறு விவாதித்தார்கள்:

“பாண்டம் இருந்தால் அதைச் செய்த குயவன் இருக்கவேண்டும். குயவன் அறிவுடைய படைப்பாளி. இதுபோலவே பிரபஞ்சம் இருப்பதால் அதற்கு ஒரு படைப்பாளியும் இருக்க வேண்டும். அவன் பரிபூரண ஞானமும் எல்லா இடங்களிலும் நீக்கமற வசிப்பவனுமாக இருத்தல் வேண்டும். இப்பிரஞ்சத்தை அவன் அணுக்களாய்ப் படைத்து யுகாந்தரங்களில் அழிக்கிறான்.”

பிரபஞ்சப் படைப்பு, பிரபஞ்ச அழிப்புப் பற்றிய இக்கொள்கையை மீமாம்சர்கள் எதிர்த்தார்கள். அவர்கள் வாதம் வருமாறு:

“ஒவ்வொரு பொருளுக்கும் ஆரம்பமும் முடிவும் உண்டு. உதாரணமாக நீ கூறும் பாண்டத்தை எடுத்துக்கொள்வோம். இதனால் பிரபஞ்சம் படைக்கப்பட்டது என்பதோ அல்லது இது அழிக்கப்படும் என்பதோ நிரூபணமாகி விடவில்லை. புதிதாக உருவாவதும், இருப்பதும், அழிவதுமான ஒரு தொடர்ந்த செயல்முறைதான் பிரபஞ்சத்தில் காணப்படுகிறது. தனித்தனிப் பொருள்களைப் பொறுத்தவரை நம்மால் அறியப்படுவதற்கு மேல் அவற்றைப் பற்றிக் கற்பனை செய்துகொள்ள வேண்டியதில்லை. உன்னைப் பெற்றவர்கள் உனது தாயும் தந்தையும். நீ பிறக்க ஒரு கடவுளைக் கற்பனை செய்து கொள்ள வேண்டியதில்லை.”
கடவுள் கொள்கையைத் தவிர நியாய வைசேடிகமும் மீமாம்சமும் கர்மம் பற்றிய கொள்கையிலும் வேறுபட்டன. நியாய வைசேடிகக் கூற்று வருமாறு:

“நற்செயல்கள், தீச்செயல்களால் புண்ணியமும் பாவமும் முறையே உண்டாகின்றன. இவற்றின் தொகுதி அதிர்ஷ்டம் எனப்படும். இது விளைவுகளைத் தோற்றுவிக்கும். ஆனால், அதிர்ஷ்டம் அறிவற்றது. அது தன்னைத்தான் வழிநடத்திக் கொள்ளாதது. எனவே, அதை வழிநடத்த அறிபவன் ஒருவன் வேண்டும். எண்ணற்ற ஆன்மாக்களின் அதிர்ஷ்டத்தை வழிநடத்தி இயக்குபவன் எங்கும் வசிப்பவனாகவும் எல்லாம் அறிந்தவனாகவுமிருக்க வேண்டும். ஆதலால் பிரபஞ்சத்தில் ஈஸ்வரனுக்கு அவசியம் ஏற்படுகிறது.”

கர்மவினைகள் என்ற கொள்கையில் அதிர்ஷ்டம் என்ற கருத்தை உருவாக்கி, அதை இயக்குவதற்கு ஒரு ஈஸ்வரனை நியாய வைசேடிகர்கள் கற்பித்தார்கள். இந்த வாதத்திற்குப் பிரபாகரர் பின்வருமாறு விடையளித்தார்:

1. நீங்கள் சொல்லுகிற அதிர்ஷ்டம் அறிய முடியாதது என்று சொல்லுகிறீர்கள். அப்படியானால் உங்களுடைய கடவுளுக்கு அறிவு இருக்க முடியாது. கடவுளுக்கு அதுபற்றி அறிவு இருக்கும் என்று நீங்கள் கூறினால், அவருக்கு மனம் என்ற ஒன்றும் இருக்கிறது என ஒப்புக் கொள்ளுகிறீர்களா? மனம், உடலோடு சேர்ந்துதான் இருக்கும். கடவுளுக்கு உடல் இருப்பதாக நீங்கள் ஒப்புக்கொள்ளவில்லை.

2. அதிர்ஷ்டத்தைக் கடவுள் அறிய முடியும் என்று வைத்துக்கொள்வோம். அறிந்தாலும் அதை மேற்பார்வை செய்ய அவரால் முடியாது. அவ்வாறு செய்ய வேண்டுமானால் கடவுளுக்கும் அதிர்ஷ்டத்திற்கும் ஏதாவதொரு தொடர்பு இருக்க வேண்டும். தொடர்பு என்பது பொருள்களுக்கிடையில்தான் இருக்க முடியும். அதிர்ஷ்டம் ஒரு குணம். இது ஆன்மாவின் குணம். இந்தக் குணம் கடவுளோடு எப்படித் தொடர்பு கொள்ள முடியும்?”
குமரிலர், தெய்வம் உண்டு என்ற கொள்கையைக் கேலி செய்தார். “உடலில் இல்லாத ஆன்மா எதையும் படைக்க முடியாது. பிரபஞ்சத்தைப் படைக்க உடல் வேண்டும். தன்னுடலைத் தானே படைத்துக்கொள்ள முடியாது. அப்படியானால் கடவுளின் உடலைப் படைக்க இன்னொரு படைப்பாளி தேவை.” இப்படியே முடிவின்றிக் கூறலாம்.

ஒரு முட்டாள் கூட நோக்கமில்லாமல் எதையும் செய்ய மாட்டான். துன்பமும் துயரமும் நிறைந்த இந்த உலகில் சர்வ சக்தியும் பெருங்கருணையும் உடைய கடவுள் என்ன நோக்கத்திற்காகப் பிரபஞ்சத்தைப் படைத்திருக்க முடியும்? நோக்கமில்லை, அது அவன் திருவிளையாடல் என்றால் கடவுள் சிறுபிள்ளையா? பைத்தியக்காரனா?”

குமரிலர் உலகப் படைப்புப் பற்றிய வேதாந்தக் கொள்கையையும் மறுத்தார். “வேதாந்தத்தின் கொள்கைப்படி பிரம்மம் என்னும் தூய உணர்வுதான் இறுதி உண்மை
யாகும், படைப்புக்குக் காரணம் மாயை. மாயை, கனவுபோல் உண்மையில்லாதது. அப்படியானால் அது எதனைப் படைக்க முடியும்? பிரம்மம் மாயையைப் படைக்க முடியாது. ஏனெனில் பிரம்மம் தூய்மையானது; தொடர்பற்றது; விளைவற்றது; கிரியையில்லாதது.”

மேற்கூறியவற்றிலிருந்து ஆன்மீகவாதம், கடவுளுண்மைவாதம், அதிஷ்ட வாதம் முதலிய கருத்து முதல்வாதக் கருத்துகளை மீமாம்சர்கள் எதிர்த்தார்கள் என்றும் அதற்காகத் தர்க்க ரீதியான விரிவான விவாதங்களைப் படைத்தார்களெனவும் கண்டோம்.

(அ) மீமாம்ச நாத்திகம் – காரணம்

இவர்கள், தனிப்பெரும் கடவுள் அல்லது முழுமுதற் கடவுள் எனும் கருத்தை ஏன் எதிர்த்தார்கள்? அவர்களுடைய நோக்கம் பழைய வேத காலத்து யக்ஞங்களைப் புதுப்பிப்பதும் யக்ஞங்களின் தெய்வங்களை மீண்டும் வழிபடுவதும் ஆகும். மாறிய சூழலில் யக்ஞங்களையும் தெய்வங்களையும் பற்றி அவர்கள் திருத்தியமைத்த விளக்கத்தைக் கூறினார்கள். யக்ஞங்களுக்கும் தேவர்களுக்கும் என்ன தொடர்பு? இக்கேள்விக்குப் பூர்வ மீமாம்சர்கள் அளித்த பதில் வருமாறு:

“வேதங்கள், சடங்காசாரக் கட்டளைகளே! சடங்காசாரங்கள் நடைபெறும்போது தேவர்கள் வழிபடப்படுவதில்லை. தேவர்களுக்கு வஸ்துவான உருவங்களில்லை. அவர்கள் பலிகளை ஏற்றுக்கொள்ளவோ அவற்றால் மகிழ்ச்சியடையவோ முடியாது. அவர்கள் நமது விருப்பங்களை நமக்கு அளிக்க முடியாது. பின் தேவர்கள் என்பவர்கள் யார்? _அவர்கள் யக்ஞங்களுக்கு அவசியமான பெயர்களும் ஒலிகளும் மாத்திரமே! மந்திரங்களையே தேவர்கள் என்கிறோம்.”

வேத காலத்து மாபெரும் தெய்வங்களான இந்திரனும் அக்கினியும் பூர்வ மீமாம்சரின் கருத்தில் வெறும் ஒலியாகவும் காற்றாகவும் போய்விட்டனர். இவர்களின் கருத்துப்படி சடங்காசாரங்களுக்கே சொந்த சக்தி இருக்கிறது. அவை தமது சுயவிதிகளின்படியே பலன்களைத் தருகின்றன. யக்ஞம் என்ற பொருளுக்குச் சபரர் கூறும் பொருள். இன்றைய மானிடவியல் அறிஞர்கள் கூறும் மந்திரம் (Magic) என்னும் சொல்லுக்குக் கூறும் பொருளாகவே காணப்படுகிறது.

இனக்குழு மந்திரவாதிக்கு (Magician, shaman) தனது மந்திரவாதச் செயல்களையும் அர்த்தங்களையும் விளக்க அவசியமில்லை. அவர்கள் செயலை விளக்க ஒரு கொள்கை (theory) அவசியமில்லை. தத்துவ வளர்ச்சி பெற்ற சூழ்நிலையில் மீமாம்சர்களுக்குத் தங்களது சடங்காசாரச் செயல்களையும் நம்பிக்கைகளையும் கொள்கை மூலம் விளக்க வேண்டியது அவசியமாயிற்று. இதனால்தான் வேதகாலத்தில் இயல்பாக இருந்த நம்பிக்கைகள், பிரம்மம், கடவுளுண்மை, கர்மம், ஒருமை முதலிய கருத்துகள் வளர்ந்துவிட்ட சூழலில்,சமுதாய அடிப்படை அற்ற, அழிந்துபோய்விட்ட பண்டைய சமுதாயத்தின் மேற்கோப்பு நம்பிக்கைகளை நிலைநிறுத்த வேண்டிய முரண்பாட்டில் அவர்கள் சிக்கிக் கொண்டார்கள். ♦


வேதங்களில் மொழியும் இலக்கியமும்


 நவம்பர் 1-15, 2023

நூல் பெயர்: ‘வேதங்கள் ஓர் ஆய்வு’
நூல் ஆசிரியர்: சனல் இடமருகு
தமிழில்: த. அமலா
பக்கங்கள்: 120
விலை: 90/-

வேத மந்திரங்கள் உருவம் பெற்ற காலத்தில், ஆரியர்கள் பயன்படுத்தி வந்த மொழிக்கு பெரும் மாற்றம் ஏற்பட்டிருந்தது. அதுபோன்று இலக்கணத்திலும் பெரும் மாற்றங்கள் ஏற்பட்டன. வேதங்களோ பார்ப்பனர்களின் இதயத்திலேயே ஒளிந்து நின்றது. அதை மாறிய சூழ்நிலையில் மொழியின் மூலம் அறிந்துகொள்வது சிரமமாக இருந்தது. யாஸ்கரின் நிருத்தமும், ஸாயணாச்சாரியாரின் வேத பாஷ்யமுமே வேதங்களைக் கடந்து செல்ல இன்று நமக்குப் பெரிதும் உதவுகின்றன.
மொழியியலறிஞர்கள் ‘இந்தோ_இரானியன்’ என்று அழைக்கப்படுகின்ற ஒரு மூல மொழியிலிருந்து பிரிந்த இரண்டு மொழிகளே இரானியனும் சமஸ்கிருதமும் என்கின்றனர். ‘இரான்’ என்ற சொல் ‘ஆரியன்’ என்ற சொல்லோடு நெருங்கிய தொடர்புடையது. சவுராஷ்டிரர்களின் மத நூலான ‘அவெஸ்த’யில் இரானியன் மொழியின் பழைய வடிவைக் காணலாம். வேதங்களும் ‘அவெஸ்த’யின் முதல் பகுதியான ‘காத’ய்க்கும் வேதங்களுக்குமிடையே அற்புதமான மொழி ஒற்றுமை காணப்படுகின்றது. சில எடுத்துக்காட்டுகள் பின்வருமாறு:1

சமஸ்கிருதம்                             அவெஸ்த
ஹிரண்ய                                        ஸரண்ய
ஸேன                                                ஹேன
யஜ்ஞ                                                 யஸ்ன
ஸோம                                             ஹோம
ஆஹுதி                                          ஆஸுதி
ஹோதர்                                            ஸோத்ர

கடவுளின் பெயர்களிலும் இந்த ஒற்றுமை காணப்படுகிறது. இந்த ஒற்றுமையை டாக்டர் ராதா குமுத் முகர்ஜி சுட்டிக்காட்டுகின்றார்.2

சமஸ்கிருதம்                      அவெஸ்த
இந்திர                                           இந்திர
வாயு                                                 வாயு
மித்ர                                                 மித்ர
நாஸ்த்ய                               நவோன்ஹைத்ய
வ்ருத்ரக்ன                                     வெரத்ரக்ன

மொழியின் அற்புதமான இந்த ஒற்றுமை-யைச் சுட்டிக்காட்டுவதன் காரணம். ‘அவெஸ்த’யை இயற்றியவர்களான இரானியரும் வேதங்களை இயற்றிய ஆரியர்களும் ஒரே குடியேற்றத்தின் இரு பிரிவினரே என்று காட்டுவதற்காகவேயாகும். வடமேற்கிலிருந்து வந்த குடியேற்றக்காரர்களின் ஒரு பிரிவினர் இரானில் (பெர்சியாவில்) தங்கினர். மீதியுள்ளவர்கள் மீண்டும் புதிய மேய்ச்சல் நிலங்களைத் தேடி தென்திசைக்கு வந்தனர். சிந்து சமவெளியை அவர்கள் அடைவது வரை, அவர்கள் சென்ற இடங்களிலுள்ள மொழிகளில், அவர்களது (ஆரியர்களது) மொழி ஆதிக்கம் செலுத்தியதற்கு ஆதாரங்கள் உள்ளன.3

ஹரப்பாவாசிகள் எழுத்துகளைப் பயன்படுத்தினரென்றாலும், அவர்களுடைய மொழியைப் படித்துப் புரிந்துகொள்ள இதுவரை நம்மால் இயலவில்லை. ஒரு சமயம் அந்த மொழி முழுமையாக அழிந்து போயிருக்கலாம். இந்தியாவில் இப்போது நிலவி வருகின்ற ஆரிய மொழியல்லாத மொழிகளில் ஏதாவதொன்றின் மூல மொழியா அது? திராவிட மொழிப் பிரிவைச் சேர்ந்த ஒரு மூல மொழியையே ஹரப்பர்கள் பயன்படுத்தியதாகப் பரவலான ஒரு வாதமுண்டு. தமிழ், தெலுங்கு, கன்னடம், மலையாளம், துளு, கொத்த, தோட முதலிய தென்னிந்திய மொழிகள்; மத்திய பாரதத்திலுள்ள நாய்க்கி, கோலாமி, பார்ஸி, ஒல்லாரி, கோண்டி, கொண்ட, கயி போன்ற மற்ற முக்கிய மொழிகள்; வட இந்தியாவிலுள்ள குறுக், மாழ்ட்டோ போன்ற கோத்ரவர்க்க மொழிகள்; பலுசிஸ்தானிலுள்ள ப்ராஹுவி போன்றவை திராவிடப் பிரிவைச் சேர்ந்த மொழிகளாகும்.

ஆரியர்கள், வேதங்களைத் தோற்றுவித்த காலத்திலும் ஹரப்பர்கள் மீது ஆக்ரமிப்பு நடத்திய காலத்திலும் எழுத்துகளைப் பயன்படுத்தவில்லை. ஹரப்பர்களிடமிருந்தே அவர்கள் எழுத்துகளைப் படித்திருக்க வேண்டுமென நியாயமாகக் கருத இடமுள்ளது. நூற்றாண்டுகளாக நீண்டு நின்ற போர்களுக்கிடையில் நாகரிகமும் மொழியும் ஒன்றுக்கொன்று கலந்திருக்கலாம். இந்தக் கலவை தஸ்யூக்கள் தோல்வியடைந்த பிறகு அதிக சக்தி பெற சாத்தியக் கூறுகள் உள்ளன. பழைய சமஸ்கிருதச் சொற்கள் திராவிட மொழியின் கலப்பாலேயே மாறியதென அறிஞரான டாக்டர் பரோவ்ஸின்டா கருதுகின்றார்.4 ரிக் வேதத்தில் உலுகல, குண்ட, தண்ட, பல, பில, மதூர போன்ற திராவிடச் சொற்கள் காணப்படுகின்றன. ரிக் வேதம் எழுதப்பட்டதற்கு முன்பே திராவிட மொழி இருந்ததையே இது காட்டுகின்றது. மொகஞ்சதாரோவிலும், ஹரப்பாவிலும் மக்கள் பேசியது திராவிட மொழியே என்ற வாதத்திற்கு வலிமை கூட்டுகின்ற ஆதாரமே இது.

அடிமைகளாக்கப்பட்ட தஸ்யூ(ஹரப்பர்) படை வீரர்களும், ஆரியர்களின் ஆசை நாயகிகளாகவோ மனைவியராகவோ ஆக்கப்-பட்ட அவர்களுடைய பெண்களும் திராவிட மொழிகள் பழைய சமஸ்கிருதத்தில் கலக்க முக்கியப் பங்கு வகித்திருக்க வேண்டும். இதைத் தொடர்ந்து சமஸ்கிருதம் ஆக்கப்பட்ட திராவிடச் சொற்களைப் பற்றிய விவரங்கள் கிடைக்க பின்வரும் எடுத்துக்காட்டுகள் உதவுமெனக் கருதுகின்றேன்.5

அனல (தீ) _ அனல் (தமிழ்); அனலு, சூடு (கன்னடம்)
அர்க்க _ எருக்கு (தமிழ்); எருக்கு (மலையாளம்)
அலஸ(சோர்வு) _ அலசு (தமிழ், கன்னடம்)
உலூகல _ உரலு (மலையாளம்); ரொகலி, உலய்க்க (தெலுங்கு)
கங்க _ கொற்றி (மலையாளம்); கொங்க (தெலுங்கு); கொறங்கு(துளு)
கடின _ கெட்டி(தமிழ்); கட்டி (கன்னடம்)
கரக _ கரகம் (தமிழ்); காக்கல (மலையாளம்); காக்கன் (பார்ஸி); காக (குர்க்); காகோ (ப்ராஹுவி)
காஞ்சிக _ கஞ்சி (தமிழ்); கஞ்ஞி (மலையாளம்) கஞ்சி (தெலுங்கு)
காள (கருமை) _ கார் (தமிழ்)
குடி (வீடு) _ குடி (தமிழ், துளு, கன்னடம், தெலுங்கு)
குண்ட (பாத்திரம்) _ குடம் (தமிழ்)
குத்தளா _ குத்தாலி (கன்னடம்); குத்தோலி(துளு)
குந்தள _ கூந்தல் (தமிழ்); கூதல்(கன்னடம்)
குவலய(தாமரை) _ குவளை (தமிழ்); கோமலை (கன்னடம்)
கெமுக _ சேம்பு (தமிழ்); சேவ் (துளு); கேசு (கன்னடம்) சேம (தெலுங்கு)
கோண(மூலை) _ கோண், கோணை (கன்னடம்), கோண (தெலுங்கு)
கோரக _ குரை (தமிழ்); காரு (குயி); கொர்ஸன
(மொட்டு) (கோண்டி); கொரசே (மாழ்ட்டெ)
கள (களம்) _கன, கள (கன்னடம்); களாய் (குயி); கர (கோண்டி)
கல (மூர்க்கன்) _ கள்ள (கன்னடம், தெலுங்கு)
சூட _ சூடு (தமிழ்); ஸுடு (கன்னடம்);
தாமரஸ (தாமரை) _ தாமரை (தமிழ்); தாமர(தெலுங்கு); தாவரெ (கன்னடம்)
நீர (தண்ணீர்) _ நீர் (தமிழ், குயி); நீரு (துளு, தெலுங்கு); தீர்(ப்ராஹுவி)
பண்டித _ பண்டு (பழுஞ்ஞ, தெலுங்கு) பாண்ட் (பழுஞ்ச, கோண்டி)
புன்னாக _ பூனை (தமிழ்); பொன்னே (கன்னடம், தெலுங்கு)
பில _ பிளவு (தமிழ்); விள்ளு (மலையாளம்)
மஹிள _ மகள் (தமிழ்); மகளு (துளு); மள்(பார்ஸி)
மால _ மாலை (தமிழ்); மாலெ (கன்னடம்)
மீன _ மீன் (தமிழ், கோண்டி); மீனு (குயி, மால்ட்டோ, தெலுங்கு)
முக்த _ முத்து (தமிழ், கன்னடம், தெலுங்கு)
முரஜ _ முரசு (தமிழ்); மொரயு (தெலுங்கு)
முருங்கி _ முருங்கை (தமிழ்); முனக (தெலுங்கு) முளுங்க (பார்ஸி)
வலய _ வளை (தமிழ்)
வல்லி _ வள்ளி (தமிழ்); பள்ளி (கன்னடம்); வள்ளி (தெலுங்கு)
சவ _ சாவு (தமிழ்) சா (கன்னடம்)
சூர்ப்ப _ துறு(தமிழ்); துப்பு (துளு)
ஹேரம்ப (எருமை) _ எம்மெ (கன்னடம்); எர்மெ(எருமை) (துளு); எர்மி (கோண்டி)

ஆரியர்களின் ஆக்கிரமிப்புக்கு முன்னர் அடிபணிந்தவர்கள் அவர்களது அடிமைகளாயினர். மலைகளுக்கும் காடுகளுக்கும் தப்பிச் சென்ற மற்றொரு கூட்டத்தினருமுண்டு. மத்திய இந்தியாவிலும் தென்னிந்தியாவிலும் கோத்திர வர்க்கத்தினராக வாழ்கின்ற அவர்கள், நாகரிக வளர்ச்சிக்குரிய வாய்ப்புகள் எதுவும் கிடைக்காமல் பழைய கோத்திர நாகரிகத்தையே ஆயிரக்கணக்கான ஆண்டுகளாகத் தொடர்-கின்றனர். அவர்களுடைய மொழி, பாடல்கள், வழிபாட்டு முறைகள் போன்றவற்றில் மிகவும் பழமையான அவர்களுடைய லவுகீக நடைமுறைகளே குறிப்பிடத்தக்க மாற்றங்களின்றித் தொடர்ந்தன.

திராவிட மொழிகளில் காலப்போக்கில் ஏற்பட்ட மாற்றங்கள் மிகவும் மெதுவாக ஏற்பட்டவையேயாகும். நாகரிக வளர்ச்சியின் முன்னோக்கியுள்ள பயணத்தினிடையில் பெருகிய ஆதிவாசிகளின் மொழிகளுக்கும் புதிய திராவிட மொழிகளுக்குமிடையே மிகுந்த ஒற்றுமை இருப்பதற்குக் காரணம் இதுதான்.
ஹரப்பர்களின் கோட்டை கொத்தளங்களைக் குடியேற்றக்காரர்களான ஆரியர்கள் தகர்த்தனர். செங்கற்களால் கட்டப்பட்ட அவர்களது கட்டடங்கள் தரைமட்டமாயின. கழிவு நீரோடைகளும் கழிப்பிடங்களும் பயனற்றுப் போயின. ஆனால், பழைமையான அந்த நாகரிகம் ஆரிய நாகரிகத்திற்குப் பல நன்மைகளையும் அளித்தன. அவற்றை உட்கொண்டு ஒரு புதிய நாகரிகம் வளர்ந்தது. மூலதிராவிட மொழி, சமஸ்கிருத மொழிக்குச் சிறந்த ஒரு முன்னேற்றத்தை ஏற்படுத்தியது.

இலக்கிய நூல்

வேதங்கள் பிரதிபலிக்கின்ற சமுதாய எண்ணங்கள் பயன் அற்றவையென்றாலும், அவற்றின் மனிதத் தத்துவம் பலவீனமானது என்றாலும், பழங்கால மனிதர்களின் நம்பிக்கை ஆச்சாரங்களின் கோர்வையென்பதில் பெரிய ஆழமொன்றும் வேதங்களுக்கு இல்லை-யென்றாலும் ஓர் இலக்கிய நூல் என்ற நிலையில் வேதங்களுக்குரிய இடம் ஒளிமயமானது. வேதங்களிலுள்ள பாவனைகளும் காவிய உணர்வும் மனோகரமானவை. பிற்கால சவுந்தர்ய சாஸ்திர (aesthetics) வளர்ச்சியில் வேதப் பாரம்பரியம் வகித்த பங்கு தெளிவானதாகும். ♦


நவராத்திரி


2023 அக்டோபர் 16-31, 2023 

சாமி கைவல்யம்

நவராத்திரி என்ற பதம் ஒன்பது இரவு எனப் பொருள்படும். இது புரட்டாசி அமாவாசைக்குப் பின் உள்ள நவமியை இறுதியாக உடைய ஒன்பது நாள்கள் இரவிலும் கொண்டாடப்படும் உற்சவம். இது சில வருடங்களில் அய்ப்பசி மாதத்துக்குள்ளும் வரும். இந்நாள்களின் ஆரம்பத்தில் எல்லோர் வீட்டிலும் அவரவர்கள் நிலைக்கேற்ப பொம்மைகள், கடவுள்களின் உருவமான படங்கள் வைத்து, ஒவ்வொரு சாயங்காலமும் ஒன்பது நாள் வரையில் பாட்டு முதலியவை பாடி, ஆரத்தி முதலியவைகள் சுற்றி, இந்த உற்சவத்தைப் பெண்கள் கொண்டாடுவது வழக்கம்.

இதில் புருஷர்கள் கொலு முதலியவைகளைக் கவனியா விட்டாலும் நவராத்திரியைக் கொண்டாடுகிறார்கள். வேதபாராயணம், சூரிய நமஸ்காரம் முதலியவைகளை நடத்த
பார்ப்பனர்களை ஏற்படுத்தி, இந்த ஒன்பது நாளில் நமது வீடு வேத கோஷத்தில் நிறைந்து மங்களகரமாகும்படியாகச் செய்ய வேண்டுமாம். ஆனால் இந்த விதி பார்ப்பானுக்கும், அதிகாரம் படைத்த இராஜாக்களுக்கும், பணம் படைத்த வைசியனுக்கும் மாத்திரமாம்; மற்றவர்கள் பக்தியோடு சுந்தரகாண்டம் பாராயணம் செய்து முடித்து பார்ப்பனனுக்குச் சாப்பாடு, தட்சணை கொடுத்து, ஆசீர்வாதம் பெற வேண்டுமாம்.

நவராத்திரியில் கடைசி நாளாகிய நவமி தினத்தில் புருஷர்கள் தமது வீட்டிலிருக்கும் புத்தகங்களை ஒழுங்காக அடுக்கி வைத்து, காலை முதல் உபவாசமிருந்து சரஸ்வதியை பூஜை செய்ய வேண்டும். இந்த நவமி அன்றைய தினமாவது அல்லது அடுத்த தினமாவது, தொழிலாளிகள், ஆயுதத்தையுடையவர்கள் ஆகியவர்கள் தங்கள் தங்கள் ஆயுதங்களை வைத்துப் பூஜை செய்வது வழக்கம். அதனா லேயே இந்தப் பூஜைக்கு ஆயுத பூஜை என்றொரு பெயரும் உண்டு. இந்த நவராத்திரியை இந்துமதப் பிரிவுகள் என்று சொல்லும் எல்லா மதத்தவர்களும் கொண்டாடுகிறார்கள். அன்றியும் சிவ, விஷ்ணு ஆலயங்களிலும் இதைப் பெரும் உற்சவமாகக் கொண்டாடுகிறார்கள். அங்கு அம்மனை அலங்கரித்து அநேக தீப அலங்காரங்கள் செய்து, ஒன்பது நாள் இரவும் ஆராதனை நடத்துவார்கள். இந்த வேடிக்கைகளைப் பார்க்கவே அநேகர் மைசூருக்குப் போவது வழக்கம். இதனால் கடவுள் பக்தி பரப்பும் தொழிலையுடைய பார்ப்பனரும் இவ்வுற்சவத்தால் தங்களுக்கு இலாபமிருப்பதால் அவர்களே ஊர் ஊராய் நவராத்திரி உற்சவத்தைப் பற்றி விளம்பரப்படுத்துவார்கள். நிற்க,
இதைச் சைவர், ஸ்மார்த்தர், வைஷ்ணவர், மாத்வர் முதலிய எல்லா மதத்தவர்களும் கொண்டாடக் காரணம் என்னவென்றால், கல்வியும், ஆயுதமும் அதற்குக் கற்பிக்கப்பட்ட தேவதையான துர்க்கை, சரஸ்வதி, லட்சுமி என்று சொல்லப்பட்டவர்கள் – ஒவ்வொரு மதத்தினுடைய தெய்வங்களின் அம்மன்களானதனாலும், இந்து மதத்தவர்களுக்கெல்லாம் இது சம்பந்தப்
படுத்தப்பட்ட புராணக் கதைகளிலிருப்பதாலுமேயாகும். துர்க்கை முதலிய அம்மன்களை வைஷ்ணவர்கள் பூசிக்காவிட்டாலும், இது சம்பந்தமான கதைகள் அவர்களிடையேயும் உண்டு. மற்றவர்கள் சரஸ்வதி பூஜையன்று துர்க்காலட்சுமி ஸரஸ்வதீப்யோ நம என்று கூறிப் பூஜை தொடங்குவார்கள்.

முன்னொரு காலத்தில் மகிஷாசுரன் என்ற எருமை ரூபமான அசுரனும் அவன் பரிவாரங்களும் விருத்தியாகி கடவுள் வரத்தால் சிறந்த பதவியை அடைந்து உலகை இம்சித்துக் கொண்டிருந்தான். இந்தக் கஷ்டம் பொறுக்க முடியாமல் தேவர்கள் பார்வதியிடம் முறையிட, பார்வதி ஒன்பது நாள் சிவபிரானைக் குறித்துத் தவமிருந்து, அவரிடமிருந்து தகுந்த சக்தி பெற்று, ஒன்பதாம் நாள் மகிஷாசுரனைக் கொன்று, பரிவாரங்களை நாசம் செய்து சாந்தம டைந்தாளாம். மகிஷாசுரனைக் கொன்றதனால் பார்வதிதேவிக்கு மகிஷாசுரமர்த்தினி என்கிற பெயரும் வந்தது என்பர். எனவே, இந்தக் கதையின் ஆதாரத்தைக் கொண்டு அம்மன் தவமிருந்து விழித்த ஒன்பதாம் நாள் வேண்டிய வரங்கள் கொடுப்பாள் என்னும் கருத்தைக் கொண்டே இவர்கள் இந்த உற்சவத்தைக் கொண்டாடுகிறார்கள்.

நம்முடைய உற்சவத்திற்கும் மூடநம்பிக்கைகளுக்கும் புராணக் கதைகளுக்கும் பாமரர்களே பங்காளிகள். படித்தவர்களுக்கு இதில் வயிறு வளர்க்கும் பிரத்தியட்ச அனுகூலமிருந்தாலும் கூட இது போன்ற கதைகளைப் பற்றிய விவகாரங்கள் எழும்போது, தங்களுக்கெல்லாம் வேறு கருத்தை இதில் பெரியவர்கள் அமைத்திருக்கிறார்கள் என்று எதற்கும் தத்துவ நியாயம் சொல்வதுபோல், இதற்கும் ஒரு ரகசிய அர்த்தம் உண்டாம்! வேத பாராயணம், கோயிலில் நடக்கும் பூஜை, ஆராதனைகள், ஒன்பது நாளும் பார்ப்பானுக்குப் போடும் சோறு, அம்மன் விழித்தவுடன் செய்யும் தானம் முதலியவை களால் பாமரர்களுக்கு இகலோக சுகம் சித்திக்க வேண்டுமாம். அதனால் மனம் சுத்தப்பட்டு பின்னால் மோட்சத்திற்கு வருவார்களாம். படித்த பண்டிதர்கள் இந்த ஆடம்பரத்தில் சோறும் தட்சணையும் வாங்கிக் கொண்டாலும் அவர்கள் சொல்லும் உள் கருத்தென்ன வென்றால் மகிஷாசுரன், அவன் பரிவாரங்கள் முதலியவைகள் என்பதை அஞ்ஞானமும் அதன் காரியங்களுமாகவும், பார்வதியை சித் சக்தியாகவும் அது பரம்பொருளாகிய ஆத்ம ஸாக்ஷாத்கார விசேடத்தால் அஞ்ஞானத்தை வேரறுப்பதாகவும் கொள்ள வேண் டுமாம். துர்க்காலட்சுமி சரஸ்வதீப்யோ நம என்னும் மந்திரத்தைப் பார்ப்பானிலிருந்து அம்மனையே பிரதானமாகப் பூசிக்கும் சங்கரமடத்து சாஸ்திரிகள் வரையிலும், மக்களிடமிருந்து கிடைக்கும் வரையிலும், தங்கள் லவுகீக சுகத்திற்காக அவர்களை வேரறுக்கிறார்களே ஒழிய, அவர்களது அஞ்ஞானத்தை வேரறுப்பதாகத் தத்து வார்த்தம் சொல்லும் சமயவாதிகளெல்லாம் மகிஷாசுரனிடமல்லவா (அதாவது ஆசையில்) மாட்டிக் கொண்டிருக்கிறார்கள்?

முன்னொரு காலத்தில், லட்சுமிதேவி உலகில் அலர்மேலு மங்கையாக வந்து, பரமதபதவாசியாகிய விஷ்ணுவான திருப்பதி பெருமாளை அடைந்து ஆனந்திக்க, இந்த ஒன்பது நாள் தவமிருந்தாளாம். இதன் முடிவில் அவர் எண்ணம் முற்றுப்பெற, விவாகம் பெரிய ஆடம்பரமாக முடிந்ததாம். இந்த விசேடத்தை முன்னிட்டுத்தான் வைணவ மாத்வர்கள் இந்நாளைச் சிறப்பாகக் கொண்டாடுகிறார்கள். இந்நாள்களில் திருப்பதியில் பிரம்மோற்சவம் நடக்கிறது. பிரம்மாவின் பத்தினியான சரஸ்வதியும் இந்த நவராத்திரியில் தன் நாயகனை அடைந்து நிலைபெறத் தவமிருந்தாள் என்னும் கதையைக் கொண்டு, கடைசி மூன்று நாளும் சரஸ்வதிக்கு முக்கியமான நாளாகக் கருதப்படுகிறது. பத்தாம் நாள் விஜயதசமி அன்று சரஸ்வதி தவம் முடிந்து சந்துஷ்டியாயிருப்பதால், அன்று வாசிப்போருக்குக் கல்வி நன்றாக வருமாம்; தொழில் செய்கிறவர்கட்குக் காரியங்கள் கைகூடி வருமாம்.

இதை நம்பி நடக்கும் நம்மைவிட, மற்றத் தேசங்களில் எல்லாம் சரஸ்வதி எந்நாளும் திருப்தியோடு கூடின சந்தோஷத்துடன் இருக் கிறாள். நம் தேசத்தில் வருடத்திற்கு ஒருநாள் தான் கண்ணைத் திறந்து திருப்திப்படுகிறாள். இதற்குக் காரணம், பார்ப்பானுக்குக் கொடுப்பது சரியாகக் கொடுக்கப்படுகிறதா? என்று பார்ப்பதற்காகவோ அல்லது பூஜையின் திருப்திக் குறைவாலோ அல்லது நம்மிடம் ஆயிரமாயிரம் வருடமாக வாங்கியுண்ட நன்றிகெட்ட குணத்தை மறைப்பதற்கோ அல்லது தன்மொழியான சமஸ்கிருத இலக்கணத்தைத் தன் முதற் பிள்ளைகள், மற்றப் பிள்ளைகளுக்கு எங்கே சொல்லி வைத்து விடுவார்களோ? என்னும் அஞ்ஞானத்தாலோ என்பதை நாம் அறியோம்

கிரேதாயுகத்தில் சுகேது என்னும் ஓர் அரசன் இருந்ததாகவும், அவன் சத்துருக்களால் அடிபட்டு காட்டை அடைந்து, காயத்தாலும், பசிப்பிணியாலும் நோய்வாய்ப்பட்டு அவதிப்பட்டதாகவும், அங்கு வந்த அங்கிரஸ் என்னும் ரிஷி, அரசன் பெண்சாதியான சுவேதி என்பவளுக்கு லட்சுமி, சரஸ்வதி, பார்வதி இவர்கள் செய்த மாதிரி நீயும் தவம் செய்வாய் என்று இந்தப் பூஜையை உபதேசித்ததாகவும், அவ்வாறே அவள் செய்து அங்கிரஸ் என்னும் புத்திரனும் பிறந்து, அவன் சத்துருக்களை ஜெயித்துத் தகப்பனுக்கு ராஜ்யத்தை வாங்கிக் கொடுத்ததாகவும் சொல்லப்படுகின்றது. நவராத்திரிக்கு இன்னும் இதுபோன்ற பல கதைகளும் உண்டு.

கிரேதாயுகம் முதற்கொண்டு, இதுநாள் பரியந்தம் செய்த பூஜைகளும், மந்திரங்களும், அதைச் செய்த ஜன சமூகங்களும், நம் நாடும், அதை ஏற்றுக் கொண்ட தெய்வங்களும் அய்ந்நூறு வருடங்களாக அந்நியர் படையெடுப்பால் சின்னாபின்னப்பட்டு, வெள்ளைக்கார மந்திரத்தால் வெளியேற்றப் பட்டிருக்கையில், நமது சரஸ்வதியும், லட்சுமியும், பார்வதியும் அவர்களுக்குப் பூஜையும், அதற்காகப் பார்ப்பனனுக்குப் பணமும், தட்சணையும் எதற்கு? என்று குடிஅரசு கேட்டு விட்டால், சமயவாதியும், சாஸ்திரவாதியும், அது சமயத்தை அடியோடு தூஷிக்கின்றது என்று சொல்லுவத னாலும், படித்தவர்கள் என்பவர்களான ஆங்கில, சரித்திர, சயின்ஸ், பி.ஏ., எம்.ஏ.,வாதிகளுக்குப் புத்தி இருக்கிறதா? இல்லையா? என்று தான் கேட்கிறோம்!

மேலும், விஜயதசமி அன்று சிவன் கோயிலில் பரிவேட்டை உற்சவம் என்பதாக ஒன்று நடத்துகின்ற வழக்கமுண்டு. அன்று பகவான் எழுந்தருளி வன்னி மரத்தில் அம்பு போடுவது வழக்கம். வன்னிமரத்தில் நெருப்பிருக்கிறதாம். அதில் அம்பு பாய்ச்சினால் அந்த வேகத்தால் நெருப்புண்டாகி, அந்த மரத்தை எரித்து விடுமாம். அதனால் வேட்டையாடுவோருக்கும், ராஜாக்களுக்கும் எளிதில் ஜெயத்தைக் கொடுக்குமாம். இந்தக் காரணத்தால், இந்த வேட்டைத் தினத்திற்கு விஜயதசமி அதாவது, ஜெயத்தைக் கொடுக்கும் நாள் என்று பெயர். என்றாலும், இதற்கும் உள்கருத்துண்டாம். உள் கருத்தை வைத்துத்தான் நம் நாடு உள்ளேயே போயிற்று. பாமரர்களுக்கு உள்கருத்து ஸ்தூலமாகவும், படித்தவர்களுக்குச் சூட்சுமமாகவும் இருப்பதாகச் சொல்லுகிறார்கள். (எந்தச் சூட்சுமமும் பாமரர்களைப் படித்தவன் ஏமாற்றவே உபயோகப்படுகிறதே ஒழிய, காரியத்திற்கு ஒன்றும் உபயோகப்படுவதில்லை). அதாவது, நெருப்பிலடங்கிய வன்னி மரத்தையே ஆத்மாவோடு கூடிய தேகமாகவும், அம்பை ஞானமாகவும், வேட்டையில் அம்புவிடுவதை ஞானோபதேசமாகவும், மரம் எரிந்து விழுவதை கரும சம்பந்தமானவைகளை ஞானத்தணல் சுட்டு வெண்ணீராக்குவதாகவும் கொள்ள வேண்டுமென்பார்கள். இந்த உள்கருத்து உபதேசம் கேட்டுத்தான் ராஜ வம்சமெல்லாம் நடுத்தெருவில் நின்றதான வடதேசத்துக் கதைகள் அநேகம்.

மைசூர் மகாராஜா பரிவேட்டையால் அய்தருக்கு அடிமையானார். ஆனால், வெள்ளைக்காரப் பரிவேட்டை தான் அதை விடுவித்துக் கொடுத்தது. தஞ்சாவூர்ராஜா செய்த சரஸ்வதி பூஜையும், ஆரிய பரிவேட்டையும் சரஸ்வதி மகாலில் அடுக்கி வைத்த குப்பைக் கூள ஏடுகளும், ஆயுதங்களும், முன்வாயிலில் துளசியைக் கொட்டி விட்டு, பின்வாயிலில் ராஜாவை ஓடச் செய்துவிட்டது. அதுபோலவே, திப்பு காலத்தில் திருவனந்தபுரத்து ராஜாவிற்கு வெள்ளைக்காரர்கள் அபயம் கொடுத்தார்களே ஒழிய, சரஸ்வதி பூஜையும், பரிவேட்டையும் ஒன்றும் செய்யவே இல்லை. அந்தப்படி அபயம் கொடுத்திராவிடில், அனந்த சயனப் பிரபுவும், அவர் பெண்சாதியும், அவர் மருமகளும் ஓடிப் போயன்றோ இருக்க வேண்டும்? அனந்தசயனப் பிரபு பின்னும் ஓடிவந்து தங்கள் சொத் தென்று, அங்கு சயனித்துக் கொண்டிருப்பதாக இப்பொழுதும் சொல்லுகிறார்கள்.

கடவுளையும், பெரியவர்களையும் தூஷிக்கிறவர்கள் காட்டும் ஆதாரங்களையும், அதன் நியாய வாதங்களையும் கூட்டி ஆலோ சியுங்கள். சரஸ்வதியைக் கொலுவிருத்தி, பெரிய உற்சவங்கள் செய்யும் நமது நாட்டில் ஆயிரத்திற்கு 50 பேருக்குக்கூட கல்வி இல்லை. சரஸ்வதியே இல்லாத நாட்டில் ஆயிரத்திற்கு 996 பேர்கள் கல்வி கற்றவர்களாக இருக்கிறார்கள்.
நாம் சரஸ்வதிக்குச் செய்த தொண்டு சாமானியமல்லவே! ஓர் ஏட்டைக் கிழியோம்; ஓர் எழுத்தை மிதியோம்; இறைந்து கிடக்கும் இதழில் துப்போம்; படித்த ஒரு பழைய ஏட்டையும் வீசி எறியோம்; கால்பட்டால் தொட்டுக் கும்பிடுவோம்; கைபட்டால் கண்ணில் ஒத்திக் கொள்வோம்; எந்த ஏட்டிற்கும் காப்பு சொல்வோம்; செல்லரித்த ஏட்டையும் புண்ணிய தீர்த்தத்தில் கொண்டு போய் போடுவோமே ஒழிய தெருவில் போடோம்; கற்றவர் நாவின் கருத்தும், கம்பன் கவித்திறனும் அவளே என்போம். இத்தனையும் போதாமல் வருடம் ஒருதரம் பத்து நாள் பள்ளியறையில் வைத்துக் கும்பிடவும் செய்கிறோம். இத்தனையும் நாம் இங்கு செய்ய, இந்த சரஸ்வதி கொஞ்சமும் நன்றி விசுவாசம் இல்லாமல் மேனாட்டில் குடிபுகுந்த காரணம் என்ன? என்பதை வாசகர்கள் சரஸ்வதியையே கேட்கட்டும். ஏ சரஸ்வதி! மேனாட்டில் உனக்கு என்ன மரியாதை இருக்கிறது? உன்னைப் படித்து எறிகிறார்கள்; காலில் மிதிக்கிறார்கள்; செருப்புக் கட்டுகிறார்கள்; மலம் துடைக்கிறார்கள்; உன் பெயர் சொல்லுவதில்லை; நீ ஒருத்தி இருக்கின்றாய் என்றுகூட நினைப்பதில்லை; உனக்குப் பூஜை இல்லை; புருஷன் இல்லை; வீணை இல்லை; எல்லா வித்தைக்கும் அவர்கள் தாங்களே எஜமானர்கள் என்கிறார்கள். எனவே நீ செய்வது நியாயமாகுமா? என்று நாங்கள் சொல்லிவிட்டால், உன் பாஷையான சமஸ்கிருத இலக்கணத்தை எங்களுக்குச் சொல்லிக் கொடுக்கப்படாதென்று நீ சொன்னதாகச் சொல்லும் சாஸ்திரிகளே எங்களை நாஸ்திகர்கள் என்று சொல்கிறார்கள். உன் முதற்பிள்ளையான பார்ப்பனர்களின் தாசிப் பிள்ளை, அடிமை, வேலையாள், ஒழுக்கமற்றவன் என்று எங்களில் படித்த உணர்ச்சியற்ற பண்டிதர்களையும்கூட நீ சொல்லியிருப்பதாக உன் முதற் பிள்ளைகள் சொல்லும் ஏட்டைக்கூட கிழித்தெறியாமல் சற்றும் விசுவாசமற்றுப் போனாயே என்று நாங்கள் சொல்லிவிட்டால், தூஷித்தவர்களாகி விடுவோமா? நீயே சொல்லு?

நீ வாசம் செய்யும் மேனாட்டில் உனக்குப் பூஜையில்லை. நைவேத்தியமில்லை. பூசாரி, குருக்களுக்குக் காணிக்கையுமில்லை. பஞ்சமும் படியாமையுமுடைய இந்த நாட்டின் பேரில் மாத்திரம் உனக்கு வந்த வயிற்றெரிச்சல் என்ன? உன் முதற் பிள்ளைகளுக்கெல்லாம் உன் பேராலேயே அளித்தளித்து ஆண்டியானோமே என்று நாங்கள் சொல்லுவதாலேயே உன் பக்த
கோடிகள், உன் புருஷனுடைய பிரம்மலோகத்திற்கும் உன் மாமனுடைய வைகுண்டத்திற்கும் உன் பாட்டனும் மகனுமான சிவனுடைய கைலாசத்திற்குப் போகும் கதவுகளை (சமயதூஷணையால்) சாத்தினவர்களாகி விடுகிறோமாம். நீயும் உன் குடும்பத்துப் பெண்களும் குடிபோயிருக்கும் நாட்டில் உங்கள் புருஷர்களுக்குக் கோயில் கிடையாது.

கும்பாபிஷேகமில்லை. அப்படியிருக்க, நீங்களில்லாத நாட்டில் உங்களுக்குக் கோயிலும், கும்பாபிஷேகமும், பூஜையும் எதற்கு? இருக்கிற கோயில்களில் நீங்கள் குடியிருந்தால் போதாதா? காணிக்கையையும் நிறுத்தி, கும்பாபிஷேகத்தையும் விட்டு, கோயிலுக்கு எழுதி வைப்பதையும் நிறுத்தி, பணத்தையெல்லாம் படிப்பிற்கே வைத்துவிட்டுப் போங்கள் என்றால், பாமர மக்களுக்காக ஏற்பாடு செய்து வைத்த சமய ஒழுக்கங்களையெல்லாம் தடுத்து மோட்ச வாசலை அடைக்கும் தாசர்களென்று எங்களை ராஜீயவாதிகள் கூடச் சொல்லலாமா?
ஆச்சாரிகளுக்கும், குருக்களுக்கும் அதைச் சேர்ந்த பார்ப்பனர்களுக்கும் கொடுப்பதை நிறுத்திவிட்டுப் பக்கத்து ஏழைக்குப் படிப்பும்,

தொழிலும் கற்பியுங்களென்றால் ஆச்சாரிகளையும், பெரியவர்களையும் நாங்கள் குற்றம் சொல்லுகிறவர்களாகி விடுவோமா? அறுப்பறுக்கும் காலத்தில் கருக்கரிவாள்கூட ஒரு மூலையில்
கவலையற்றுத் தூங்குகிறதே! வருண பகவானுக்கும் சூரிய பகவானுக்கும் ஏற்பட்ட சண்டையில் வருண பகவான் முறியடிக்கப்பட்டு, ஓடி மறைந்து விட்டானே! சூரியனே இப்போது கழனியில் உள்ள எல்லாவற்றையும் காய்ந்து தொலைத்து விட்டானே! உன் ஆயுதங்களுக்குக் காட்டிலும் கழனியிலும்கூட வேலையில்லை என்றால், பின்னை கருமார் வீட்டிலும் வேலை என்ன? எனவே வேலையில்லா ஆயுதத்திற்குப் பூஜை ஏன்?

சரஸ்வதி மகாலும், லட்சுமி விலாசமும், பார்வதி மண்டபமும் கட்டி வைத்த தஞ்சாவூர் மகாராஜா குடும்பம் எங்கே? தப்பித் தவறி அந்த வம்சத்திற்கு ஒரு டிப்டி சூப்ரண்டெண்ட் வேலைக்குக்கூட எவ்வளவு கஷ்டமாய் இருக்கிறது? காரணமென்ன? வீண் பூஜைகளும், கோயில் கும்பாபிஷேகமும் அல்லவா? அவர்கள் செய்த பிராமண போஜனமும், தட்சணையும், கோயில் பூஜையும் என்ன பலனை அளித்தது? சரஸ்வதி பூஜையின் கொலுவால் அல்லவா நாயுடுகளின் அரசாட்சி தஞ்சாவூரில் ஒழிந்தது?

கிளைவும், டூப்ளேயும் எந்தச் சரஸ்வதியைப் பூசித்தார்கள்? அவரவர்கள் முயற்சியும், கடமையும், எந்தக் கஷ்டத்திலும் செய்து முடிக்கும் தைரியமும்
இருந்தால் எல்லா லட்சுமியும் அங்கே வந்து தீர்வார்கள். இதுவே உலக அனுபோகமும் சாஸ்திரத்தின் கருத்துமாகும். ♦


ஞாயிறு, 16 ஜூன், 2024

தமிழ் வேதங்களும் ஆரிய வேதங்களும்…எதிர்வினை (120)

எத்தர்களை முறியடிக்கும் எதிர்வினை (120) – 

நேயன்

பழமையான தமிழ் இலக்கியங்கள், வேதங்களைப் போற்றுகின்றன; வேதம், பண்டைய தமிழர் வாழ்க்கையில் ஆதார அச்சாக இருந்திருக்கிறது என்பதைப் பார்த்தோம். 19ஆம் நூற்றாண்டில், தமிழர்களுக்குத் தனி அடையாளம் தேவைப்பட்டது. வெள்ளைக்காரர்கள் புகுத்திய ஆரிய-_திராவிட இனவாதத்தைச் சில தமிழறிஞர்களும் ஆராயாமல் ஏற்றார்கள். இப்பெரியோரின் தமிழ்ப்பற்று குறைத்து மதிப்பிடத்தக்கதல்ல. ஆனால், இவர்களிடம் சமஸ்கிருத வெறுப்புணர்ச்சி உருவாகியிருந்தது. அது, ஆரியர்களின் மொழி. இங்குள்ள பிராமணர்கள், வெளியில் இருந்து வந்தவர்கள்.

முதன்முதலாக, திராவிடமொழிக் குடும்பம் தனித்தன்மை கொண்டது என்பதைச்சொன்னவர் எல்லிஸ்தான். அதை அவர் கண்டுபிடிக்கத் துணை நின்ற சக ஆராய்ச்சியாளர்களே பிராமணர்கள்தான். ஆனால், இந்தியப் பண்பாடு குறித்த துவேஷம் எதுவும் எல்லிஸிடம் இல்லை. பின்னாள்களில், இந்த மொழியியல் கருத்தாக்கத்தை வளர்த்தெடுத்த கால்டுவெல், அதனை இனவாதக் கோட்பாடாக உருமாற்றினார்.அரசியல் தளத்திலும் கொண்டு வந்தனர். அது
தான், திராவிட இயக்கம். ஜாதி மோதல்கள், சமூகப் பிளவுகள் எந்த அளவு ஆழமாகின்றனவோ, அந்த
அளவு தனக்கு நல்லது என்பதை உணர்ந்திருந்த பிரிட்டிஷ் அரசாங்கமும் இதனை மறைமுகமாகவும் வெளிப்படையாகவும் ஆதரித்தது. எனவே, ஒரு வலுவான தமிழ் அறிஞர்கள் கூட்டம், இந்தக் கோட்பாட்டை ஏற்றுக்கொண்டதில் ஆச்சரியம் இல்லை. அதேபோல், பிராமணர்களிலும் தங்களை ‘ஆரிய இனத்தவர்’ என்று சொல்லிக்கொண்டவர்கள் கணிசமாக இருந்தார்கள். இதர தமிழக மக்களைக் காட்டிலும், பண்பாட்டிலும் இனரீதியாகவும் தாங்கள் உயர்ந்தவர்கள் என்று சொல்லிக்கொள்வதிலும், ஏதோ ஒரு விதத்தில் வெள்ளைக்காரனுடன் இன உறவு உடையவர்கள் என்று சொல்லிக்கொள்வதிலும் அவர்களுக்குப் பெருமை இருந்தது.

சைவத் திருமறைகளும் சரி, பழைமையான தமிழ் இலக்கியங்களும் சரி, நால் வேதங்களைப் புகழ்கின்றன. உதாரணமாக, திருமூலர் தனது திருமந்திரத்தில், ‘வேதத்தை விட்ட அறமில்லை, வேதத்தின் ஓதத் தகும் அறமெல்லாம் உள‘ என்கிறார். சைவ சமயத்தின் மூவர் முதலிகளாக அறியப்பட்ட அப்பர், சுந்தரர், சம்பந்தர் ஆகியோரும், பன்னிரண்டு ஆழ்வார்களும் வேதத்தைப் போற்றிப் புகழ்கின்றனர். எந்தக் காலகட்டத்தைச் சார்ந்து நமக்குத் தொன்மையான தமிழ் இலக்கியங்கள் கிடைத்துள்ளனவோ, அந்தக் காலகட்டத்திலேயே தமிழர் பண்பாட்டில், ஒருங்கிணைந்த இன்றியமையாத அங்கமாக வேதம் விளங்குகிறது.

இவையெல்லாம், பிராமணக் காழ்ப்பால் வேதத்தைத் தவிர்த்த தனித்தமிழ்ச் சமயம் ஒன்று தமிழர்களுக்கு இருப்பதாகக் காட்ட எண்ணிய தமிழ் ஆர்வலர்களுக்குப் பிரச்சனையாக இருந்தது. எனவே, அவர்கள் இப்பிரச்சனைக்கு ஒரு முடிவு கண்டனர். இங்கு வேதங்கள் எனச் சொல்லப்படுபவை ரிக், யஜூர், சாம, அதர்வ வேதங்கள் அல்ல. அவை, தமிழருக்கென உருவான தனிப்பெரும் நால் வேதங்கள், கடல்கோளால் அல்லது ஆரிய சூழ்ச்சியால் அவை அழிந்தபிறகு, ஆரியர் தமது நால் வேதங்களை சூழ்ச்சியால் புகுத்திவிட்டனர். சைவப் பெருமான்களும், தொல் தமிழ் இலக்கியங்களும் நான்கு வேதங்கள் எனச் சொல்வது அவற்றையே அன்றி வடமொழி வேதங்களை அல்ல.

தமிழர்களின் வேதங்கள் வேறு; ஆரியர்களின் வேதங்கள் வேறு. தமிழர்களின் தொன்மையான நான்கு வேதங்களை கடல்கோள் அழித்து விட்டது. இதையே, ஆரியர்கள் கண்டு தங்களிடமும் நான்கு வேதங்கள் இருப்பதாக உருவாக்கிக் கொண்டனர். இதுதான், தமிழ்ப் புத்தெழுச்சியாளர்கள் கூறியது. இதற்கு என்ன ஆதாரம்? அன்று, இன்றளவுக்கு புவியியல் துறை வளரவில்லை. கடல் கொண்ட ஒரு பெரிய நிலப்பரப்பு குறித்த அய்தீகம், தியஸோபிக்கல் சொஸைட்டி என்கிற பிரம்மஞான சபையினரால் உருவாக்கப்பட்டிருந்தது. இந்த நம்பிக்கை, தமிழ் இனவாதக் கோட்பாடுகளுடன் கலந்து, தமிழர் வாழ்ந்த லெமூரியாவாக, குமரிக் கண்டமாக உருவெடுத்தது. கடல் கொண்ட குமரிக் கண்டத்தில் வழ்ந்த நம் தொல்_தமிழ் மூதாதையர் உருவாக்கியதுதான் நான்மறைகள். அவற்றை நகலெடுத்து, பார்ப்பனர்கள் / ஆரியர்கள் உருவாக்கியவைதான் இன்றைய வேதங்கள்.

முக்கியமான தமிழ் அறிஞராகக் கருதப்படும் கா. சுப்பிரமணிய பிள்ளை என்கிற கா.சு. பிள்ளை, ‘திருநான்மறை விளக்கம்’ எனும் கட்டுரையை, 1920களில் வெளியிட்டார். அந்தக் கட்டுரையில், மேற்கூறிய கருத்துகளைப் பண்டைய தமிழ் இலக்கியங்கள் மற்றும் சைவத் திருமுறைகளையும், திருக்குறளையும் ஆதாரமாகக் காட்டி நிறுவ முற்பட்டார்.

அன்றைய உண்மையான வெறுப்புணர்ச்சி இல்லாத தமிழ் அறிஞர்கள், இந்த ‘தனித்தமிழ் மறை’ எனும் போலி ஆராய்ச்சிக்குத் தங்கள் மறுப்பை, பழந்தமிழ் இலக்கியங்கள் மற்றும் சைவ வைணவ இலக்கியங்கள் அடிப்படையாகவே அளித்து வந்தனர். அவர்களுக்கு அன்று ஆரியப் படையெடுப்பு – திராவிட இனவாதக் கோட்பாடுகளை எதிர்க்க புற ஆதாரங்கள் எதுவும் இல்லை. ஆனால், இன்று நாம் அகழ்வாராய்ச்சி மற்றும் மரபணு சார்ந்து இந்த ஆரியப் படையெடுப்பு மற்றும் இனக்கோட்பாடுகளை நிராகரிக்க இயலும்.

தொல்காப்பியம், ‘நான்மறை முற்றிய அதங்கோட்டு ஆசான்’ முன்னர் அரங்கேறியது என்பது தொல்காப்பிய உரையில் நச்சினார்க்கினியர், ‘இவை தைத்திரியமும், பவுடிகமும், தலவகாரமும் சாம வேதமும்’ எனக் கூறுகின்றார். இவை ரிக், யஜுர், சாம, அதர்வம் என்பது பொருந்தாது என்கிறார். எனவே, நச்சினார்க்கினியர் கூறும் இவை நான்கும் எவை என்பதை நாம் காணலாம்.

ஆக, பவுடியம், தைத்திரீயம், தலவகாரம் என்பவை, தெளிவாகத் தரும சூத்திரங்களைக் குறிப்பவை ஆகும். அவை ரிக், யஜுர், சாம, அதர்வ சேவதங்களைக் குறிப்பவை அல்ல. மாறாக, அவற்றை அடியொற்றியதாகக் கூறி எழுந்த வாழ்வியல் சட்ட நூல்களான தரும சாத்திரங்களைக் குறிப்பவை ஆகும். இந்த நூல்கள், மனுவுக்கு முந்தையவையும் ஆகும். தொல்காப்பியம், வாழ்வியலை வரையறுக்கும் இலக்கண நூல் என்பதைக் கருத்தில் கொண்டு பார்க்கும்போது இது தெளிவாக விளங்கும்.

தென் திருப்பேரை (தூத்துக்குடி மாவட்டம்) கிராமத்தின் அந்தணர்கள் அனைவரும், சாம சாகையைச் சேர்ந்தவரே. திராவிடத்தின் தனித்தன்மையாகிய ‘ழ’காரம், இந்தச் சாமசாகை ஓதுதலில் (பாடுதலில்) காணப்படுகிறது.
ஆக, தனித்தமிழ் வேதம் என்கிற போலிப் பெருமைக்கு அப்பால், வேதம் வளர்த்த தமிழகம் என்கிற உண்மைப் பெருமையே நமக்கு இன்னும் சிறப்பளிக்கிறது. என்கிறார் அரவிந்தன் நீலகண்டன்.

(தொடரும்)